Εκδήλωση ΟΔΕΓ Πειραιώς 07-3-2012
Την Τετάρτη 07-3-2012, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Ο.Δ.Ε.Γ. Πειραιώς, έγινε, ενώπιον εκλεκτού ακροατηρίου η διάλεξη του Ποιητή κ. Αντώνη Ζαρίφη, με θέμα «Τοπίο Ποίησης, Αφετηρία η μνήμη Χρίστου Αδαμόπουλου».
Η κ. Τούλα Μπούτου, Έφορος του Φιλολογικού τμήματος του Πειραϊκού Συνδέσμου υποδέχθηκε τους φιλοξενουμένους στην αίθουσα «Π. Χαραλαμποπούλου», η οποία είχε παραχωρηθεί για την εκδήλωση του Ο.Δ.Ε.Γ.
Ο Πρόεδρος του Ομίλου κ. Γ. Παυλίδης, αφού ανέγνωσε σύντομη επιστολή της Προέδρου του Π.Σ. κ. Φερενίκης Θεοχάρη, για την αδυναμία παρουσίας της στην εκδήλωση, ευχαρίστησε τον Πειραϊκό Σύνδεσμο και την Πρόεδρό του για την ευγενική παραχώρηση της αίθουσας.
Παρουσιάζοντας τον διακεκριμένο Πειραιώτη ομιλητή, αναφέρθηκε στο έργο του και στην επί σαράντα και πλέον χρόνια προσφορά του στην πνευματική ζωή του Πειραιά και τον κάλεσε να ανασύρει από το ποιητικό τοπίο «κείνες κεί τις παιδικές νεροσυρμές / – όπως τότε που ο χαρταετός του έπαιρνε ύψος-» και «κείνες κει τις λάμψεις που κάναν / τα δάχτυλά του πυγολαμπίδες»[1].
Ο Αντ. Ζαρίφης, άρχισε με μια σύντομη αναφορά στην τρέχουσα πραγματικότητα της πολιτιστικής κίνησης, ως αποτελέσματος της γενικότερης κρίσης και απηύθυνε έκκληση για την ουσιαστική ενεργοποίηση των πολιτιστικών Φορέων και των πνευματικών Ομίλων μας.
Συνομιλητής με την αιωρούμενη παρουσία του φίλου του Χρίστου Αδαμόπουλου, οικοδεσπότης σε ένα δείπνο με τους αγαπημένους ποιητές, οδήγησε το ακροατήριο σε μια μέθεξη ποιητική και πνευματική. Στην κορυφή του τραπεζιού, η Ποίηση και συνδαιτημόνες όλοι : ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Νίκος Γκάτσος, ο Μίλτος Σαχτούρης, ο Διονύσιος Σολωμός, ο Ανδρέας Κάλβος, οι άγνωστοι ποιητές των δημοτικών τραγουδιών, η Ειρήνη Αλιφέρη, ο Χάρης Χρόνης, ο Στέλιος Γεράνης, ο Στράτης Μυριβήλης, ο Θανάσης Διομήδης Πετσάλης κ.ά. Και όλοι παρόντες, ένα είδος θριαμβεύουσας Εκκλησίας.
Παραθέτουμε εδώ ένα πολύ μικρό απόσπασμα από την ομιλία :
«… ο Αδαμόπουλος … δημιουργούσε τον παράλληλο κόσμο του, τον ονειρικό, τον κόσμο της παραμυθίας, τον κόσμο το λυρικό, το μεγαλόστομο του έρωτα και του φωτός. Έτσι για να ξεχυθούν τα παιδιά στους κάμπους και να ακούσουμε τις φωνές τους που δεν είναι πια κουρέλια. Αυτόν τον κόσμο των ποιητών αντικρύζουν οι φευγάτοι και πολλοί ποιητές για να αντέξουν το βάρος των ευαισθησιών τους ίπτανται και πετούν στους ιδεατούς χώρους, όπου συμφιλιώνεται το αίμα και το δάκρυ, η περιφρόνηση και η δικαίωση, εκεί στήνεται το πανηγύρι στο εργαστήριο των χρωμάτων και των μυθευμάτων που μετά όλοι μας μιμητίζουμε και ξορκίζουμε την αφόρητη πλήξη που αντιπαλεύει τις θείες ποιητικές στιγμές, όταν συμμετέχουμε όλοι στο κοινό πάθος και λέμε Αδαμόπουλε λόγια, πολλά λόγια για να ανταλλάξουμε τις ψυχές μας και να διαρραγούν τα εκφραστικά στεγανά και να διαφύγει ο εύγλωττος ψίθυρος του μυστηρίου και να αφουγκραστούμε την καθαρή Ποίηση σαν μέγεθος υπερκόσμιας έκτασης κάτι σαν τους αγγέλους που απέδρασαν από τις συνεικόνες σου για να σε συνοδεύσουν στην έξοδο του ψηλαφητού κόσμου που τον παρατήρησες και τον διερεύνησες και τον αγάπησες… »
Ήταν, κατά γενική ομολογία, μια εκδήλωση υψηλού επιπέδου, η οποία δημιούργησε προσδοκίες για ανάλογη συνέχεια και στο μέλλον.
Την εκδήλωση πλαισίωσαν με απαγγελίες ποιημάτων και ανάγνωση κειμένων οι κ.κ. Αθηνά Ζαρίφη και Θεοδοσία Δαρμάρου.
[1] Από την ποιητική συλλογή «Βήματα στο διάδρομο», «Προσευχή», σελ. 14, στ. 3-6.
Από την εκδήλωση στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, αριστερά ο ποιητής κ. Αντώνης Ζαρίφης, κέντρο και δεξιά το ακροατήριο.
Ο.Δ.Ε.Γ. Πειραιώς 